25. juli 2020

Endeleg kom eg meg på Stadion igjen! Det var godt å sjå Brann-spelarane i levande live. Dei har sett litt gustne og daude ut på tv-skjermen. Det var også utruleg kjekt å få sjå fotball saman med 200 andre som var innstilt på å lage trøkk. Ja, eigentleg vart det ei fullverdig Stadion-oppleving, der eg […]

Endeleg kom eg meg på Stadion igjen! Det var godt å sjå Brann-spelarane i levande live. Dei har sett litt gustne og daude ut på tv-skjermen.

Det var også utruleg kjekt å få sjå fotball saman med 200 andre som var innstilt på å lage trøkk. Ja, eigentleg vart det ei fullverdig Stadion-oppleving, der eg fekk gjort alt eg vil gjere når eg er på Stadion: Drikke ein pils med gamle kjente før kamp, hoppe, synge og gaule «Skandale!» fra tribunen. Nye-nye-Store Stå har blitt skikkeleg bra. Strålande utstikt. God akustikk.

Spelet var som det har vore i det siste: dørgande kjedeleg med nokre små glimt av magi. Denne gongen var det ei nydeleg Forren-passning med påfølangde Koomson-skåring som ei stund såg ut til å ha gitt prosjekt «underhaldande fotball» ein liten dose intravenøs behandling. Så bytta Brann på defensiv dødball, og då gjekk det jo som det måtte gå … Kristiansund skåra etter at Hustad, som nettopp kom inn, ikkje var påskrudd i sonearbeidet. Heldigvis var det nok plass på Store Stå til å veive frenetisk med armane og rope «defensiv dødball?! Kem faen er det som byttar på defensiv dødball?!».