6. juli 2020

Stressa som ein gal for å rekke heim til kampen i går. Det kunne eg spart eg meg. Eg begynner å forstå kvifor folk flest helst ser fotball på TV. Det er totalt uforpliktande. Når laget ditt tapar 5-0 i Bodø må du ikkje gå ut i byen og bli håna av heimelaget sine supporterar, […]

Stressa som ein gal for å rekke heim til kampen i går. Det kunne eg spart eg meg. Eg begynner å forstå kvifor folk flest helst ser fotball på TV. Det er totalt uforpliktande. Når laget ditt tapar 5-0 i Bodø må du ikkje gå ut i byen og bli håna av heimelaget sine supporterar, du slepp å drikke trøstepils medan du prøver å forklare kvifor du har hatt trua på trenaren, og du slepp å vakne opp fyllesjuk i ei hotellseng med ei fem – seks timar lang heimreise framfor deg. I staden kan du berre zappe over til ein annan kanal idet dommaren bles i fløyta, sjå ein serie, tømme popcornbollen, etterkvart legge deg og vakne utkvilt i di eiga seng.

Baksida av denne televisjonens uuthaldelege letthet, er sjølvsagt at du går glipp av all enerigen, alle erfaringane og samtalane det omreisande supporter-livet byr på, men alt dette er du jo lykkeleg uvitande om dersom du berre ser kampane på tv.